OVER ONS
go BOOM is een DIY feministisch collectief dat er naar streeft om meer meisjes en queer personen lawaai te laten maken. Eigenlijk zijn wij er vooral om iedereen die een flinke dosis zelfvertrouwen nodig heeft, daarvan te voorzien.
​
Wat dat allemaal wil zeggen, kan je hieronder lezen.
EEN DOSIS GESCHIEDENIS
door Koen Camaerts
Girls go BOOM zag het levenslicht op 23 november 2016 en kreeg officiële erkenning toen op 19 december 2016 de oprichtingsakte in het Staatsblad verscheen. Een Launch Event op 16 december in Rotterdam (Roodkapje) en op 17 december in Gent (In De Ruimte) maakte het nieuws wereldkundig. Het idee kwam echter niet uit de lucht gevallen. Wat voorafging: tijdens hun studententijd in Leuven kregen Juliana Barbi en Lindsi Dendauw de opdracht om een event in elkaar te steken. Het werd een RIOT GRRRL-style concert, met een all-female line-up. Ze bedachten een logo, een concept… En namen het idee mee naar Gent.
​
“Girls to the front!” klonk het luidop, zowel op het podium als in de eerste 10 rijen voor het podium. Iedereen was welkom, maar de nadruk lag op Kathleen Hanna’s schreeuw om rechtvaardigheid. De zangeres van Bikini Kill is, naast oa. Poly Styrene en Marsha P. Johnson, een inspiratiebron. De kracht van de vzw ligt echter in het opkijken naar elkaar. De mensen die er van het prille begin bij waren hebben een versterkende invloed op de nieuwe leden. Ze blijven inspirerend werken voor een nieuwe groep mensen die zich binnen go BOOM willen manifesteren. Grote zussen, studiegenoten, gelijkgestemde zielen… “Gewone mensen eigenlijk die dag in dag uit op hun manier de wereld veranderen. Beter maken. Die nadenken over the bigger picture en ongelofelijk kwaad en gefrustreerd kunnen zijn, en er tóch in slagen om dat vast te nemen, aan te wijzen en daar iets mee te doen. Ik kan niets bedenken dat inspirerender is dan dat.” (Ann-Sophie Dewaele)
​
Met reguliere events bij In De Ruimte en al snel een vaste stek bij Kinky Star zette Girls go BOOM zich meteen stevig op de kaart, en ook in Nederland lieten ze op diverse locaties van zich horen. De oorspronkelijke feministische frustratie – over het zich niet gerepresenteerd voelen en steeds als ‘het vriendinnetje van’ gezien te worden, of als ‘meisjes die willen daten met de band’ – werd aangepakt. Gewoon naar een concert gaan en genieten van de muziek werd dankzij die eerste periode eindelijk echt mogelijk gemaakt.
Bij het organiseren van die events bleken er, naast de line-ups, echter nog heel wat andere plaatsen waar de vrouwen ontbraken. Er waren ook nauwelijks vrouwen in de andere facetten van de muziekindustrie: de programmatoren, de technici… Wat wel gebeurde, namelijk last minute gevraagd worden om de quota te halen en zo als achterafje ergens bij gesleurd worden, was niet het doel. Dat was om van bij aanvang zelf (mee) aan het roer te staan.
​
Het ruimere plaatje bleek een hele community aan FLINTA* mensen die zich ook stoorden aan het gebrek aan representativiteit, de sexual harassment en seksisme dat je ervaarde als publiek, werknemer of artiest in de muziekindustrie. Ook het gemis aan zelfvertrouwen van héél veel van de meisjes die opdoken op de concerten – waaruit het overgrote deel van het publiek bestond – viel, zelfs binnen een veilige context, sterk op. Men voelde zich niet cool / punk / luid / whatever genoeg om deel uit te maken van deze community, die nochtans laagdrempeligheid in het vaandel probeerde te voeren.
Voor die mensen werd het duidelijk dat nood was en is aan een community, aan iemand die in hun gelooft, naar hun luistert en dat duwtje in de rug kan geven. Maar ook een soort 2de thuis kan zijn als ze daar nood aan hebben. Of hun kan helpen met een droom waar te maken, om te brainstormen en de stapjes uit te vogelen hoe er te geraken. Daaruit groeide het idee om muziekworkshops voor jonge meisjes te organiseren. Met Lindsi en Ann-Sophie, die toen beiden in Kuthumeur speelden, als goede voorbeeld konden meisjes die ook in een band wilden spelen meteen de tools aangereikt krijgen om effectief van start te gaan. En zo werden twee vliegen in één klap gevangen: er was een directe link met het doelpubliek én er stonden ook meer meisjes op een podium.
Februari 2018 werd een nieuwe mijlpaal, dankzij de residentie in PLEK. Een eigen ruimte bleek zoveel méér mogelijk te maken. Ook in de Minus One werd een ankerplaats gevonden. Workshops kregen vorm en werkten verrassend goed. Een eigen plek, waar ook overdag een invulling kon gegeven worden aan het project, werd dus broodnodig.
Op 27 september 2019 zette tijdelijk invulling De Meubelfabriek feestelijk de deuren open om de 20 residenten in de voormalige fabriekshallen, waaronder Girls go BOOM, te mogen ontdekken. Een verwezenlijking na een geslaagde crowdfunding: een eigen plek, clubhuis en repetitiekot waar zich een nieuwe waaier aan mogelijkheden opent.
Kort daarna, op 9 november 2019, werd het Manifest van Girls go BOOM voorgesteld in De Koer; een event aangekondigd als een muziekconferentie, met talks en concerten: “Geen VIP tickets, maar een DIY fest waar we iedereen uitnodigen om na te denken hoe we samen, als een scene, verschillende stemmen vertegenwoordigen.” (bron: FB-event)
De druk op de vrijwilligers, zeker binnen de kerngroep, was niet te onderschatten. Mede door de werkdruk die ze zichzelf oplegden, om te streven naar zo veel en zo goed mogelijk. Zonder de broodnodige rust in te lassen, even te focussen op zichzelf. Er was nood aan ondersteuning van buitenaf, waarbij beroep gedaan werd op mogelijke subsidies. Alweer een succesverhaal.
​
In 2021 werd het subsidiedossier aanvaard om (Girls) go BOOM personeelsmiddelen te geven. Voor de eerste keer sinds het bestaan van de organisatie kon een betaalde werkkracht aan de slag. Ook op bovenlokaal niveau werd gewerkt om subsidies te verkrijgen voor het uitwerken van projecten, mensen te kunnen betalen om te werken binnen (Girls) go BOOM, maar ook om workshopgevers en het materiaal te financieren.
Girls go BOOM wordt go BOOM. Een naamsverandering die heel wat voeten in de aarde heeft gehad. In 2020 werd dat vraagstuk reeds op tafel gegooid. Waar aanvankelijk het reclaimen van de noemer ‘Girls’ voor ogen gehouden werd, bleek de doelgroep veel breder dan dat. Mensen voelden zich niet altijd aangesproken. Voelden zich te oud, geen meisje meer. En daarnaast was ‘girls’ ook een drempel voor queer personen. Girls go BOOM is niet alleen een plaats voor cis vrouwen, maar ook voor de queer community. Het gender aspect in de naam hield sommige mensen weg, doordat ze zich niet identificeren als meisje of vrouw en dus dachten dat ze niet tot de doelgroep behoorden. Uiteindelijk werd er na veel wikken en wegen gekozen voor ‘go BOOM’, zodat de organisatie ook vanuit de naam een veel bredere groep kon vertegenwoordigen. Go BOOM is er voor iedereen die niet het gevoel heeft in deze maatschappij te passen en die nood heeft aan een veilige plek om ruimte in te nemen. Waar ze kunnen schreeuwen dat ze er zijn, of aangemoedigd worden om mee te schreeuwen, en zo uit hun schulp kunnen kruipen. Vanaf 2023 werd de nieuwe naam op de wereld losgelaten.
2024 betekent een nieuw Manifest, waarin de opgedane ervaring en kennis opnieuw gebundeld kunnen worden tot een sprekend geheel voor een generatie strijders op de barricade. Of hoe een beweging op en naar het podium evolueerde tot een FLINTA* community waar iedereen zich veilig kan voelen, zich in alle eigenheid kan ontplooien en kan schreeuwen. Vanuit een veilige cocon, van onder een liefhebbende vleugel, vanop het podium of vanop de daken…
